Е много ми е готино въображението.
Ей така си седя и си измислям приказки, които нямат нито начало, нито край. Едни моменти, толкова красиви, колкото и невъзможни.
Един прозорец и много слънце, музика и тишина в същото време. Обръщам се на ляво и стена, а надясно усмивка. Всъщност няма усмивка, спокойно лице - "за какво ли си мисли..." усмихва ме, ето сега вече е усмивка.
Не зная за какво мисли, нито по колко, нито кога. Не искам да зная. Стига ми тишината, прозореца, светлината.
Е добре де, бих се зарадвала на нещо близко, нежно, еуфорично, космично и какво ли още не мога да кажа. То е толкова семпло, толкова малко, а всъщност - цяла вселена.
Може ли една целувка само?
П.П. А после кубети?
Няма коментари:
Публикуване на коментар